Ze zucht ‘als ik er niet bij ben, zeggen de bewoners de hele dag niets tegen elkaar’. Samen zoeken we naar een manier om de bewoners met elkaar in gesprek te krijgen (zonder dat het ‘moet’). In restaurants staan vaak standaards op tafel waar een aankondiging in zit ‘reserveer voor het kerstdiner’ of ‘er is bockbier van de tap’. Iedereen gaat deze boodschap zitten lezen., het doet beroep doet op ons spontaan en impulsief gedrag. Dit is een functie die bij mensen met een beschadigd brein nog lang in stand blijft. Het team besluit hiermee te gaan experimenteren. Ze zetten een standaard met een foto van babysokjes op tafel. Binnen korte tijd staat de standaard midden op tafel en wisselen de bewoners ervaringen uit, zonder dat er een medewerker bij zit, die luisteren op afstand. Ze vervangen iedere dag de foto; een bloemkool, een spreuk uit de bijbel, de kerktoren van het dorp… en de bewoners praten samen over wat ze zien. Als we de omgeving uitdagender maken, kan er vaak meer!