“Op dat moment moet je aan de bel trekken en zeggen: ‘Kijk, het is heel fijn dat jullie eten komen brengen voor jullie moeder. Dat waarderen wij enorm. Want dat laat natuurlijk jullie zorg voor je moeder zien, maar is het mogelijk dat het op tijd kan?’ En dan betrekken we het niet op ons als zorgverlener, maar echt op hun moeder, op haar gezondheid. ‘Want als u een half uur te laat eten brengt, krijgt uw moeder een half uur te laat insuline wat tot gevolg kan hebben dat uw moeder in een hypo of hyper kan raken en dan zijn we nog verder van huis.’

Dus we benoemen wat goed is en tegelijk ook wat beter kan en dan streef je naar oplossingen op een manier dat ook de familie daar zelf over na gaat denken en met ideeën en oplossingen komt. Ik zet ze liever aan het denken dan dat ik zeg: ‘je moet dat doen’. Als ze de oplossing zelf aandragen, dan zijn ze sneller bereid om het zo te doen dan dat je een opdracht geeft.”