Ze woont sinds een aantal maanden in de kleinschalige woning voor mensen met  dementie. Ze heeft het er goed naar haar zin! Al vroeg zijn de kamer en haar stoel versierd, medebewoonster mevrouw Luijten heeft daar mee geholpen. Terwijl teamlid Jessica en mevrouw Luijten de slingers en ballonnen staan te bewonderen, komt de jarige job de kamer binnen.

Zodra ze de slingers ziet, slaat haar humeur echter om. “Wat een kinderachtige toestand” roept ze uit. En boos kijkt ze voor zich uit. Ze weigert om in de vrolijk versierde stoel te gaan zitten. Heel bijzonder want de dagen voorafgaand aan haar verjaardag keek ze er erg naar uit. Snel worden de slingers en ballonnen verwijderd en uiteindelijk keert de rust in mevrouw terug. Ze geniet volop van het taartje dat later bij de koffie wordt geserveerd.

Als we de situatie later met haar dochter bespreken vallen er wat dingen op zijn plaats. Mevrouw Rijnsoever vond het altijd leuk om jarig te zijn, maar wilde geen toestanden. Slingers en ballonnen vond ze juist niets aan. Ze genoot altijd van kleine momenten van persoonlijke aandacht maar dat ‘gedoe met in het middelpunt staan’ daar hield ze niet van.

De slingers en ballonnen werden voor mevrouw gewoon opgehangen, omdat we dat altijd zo doen bij een verjaardag van bewoners. Terwijl iedere bewoner een uniek mens is. En wij moeten kijken naar de individuele wens, ook over zoiets ogenschijnlijk onbeduidends als het ophangen van slingers.

Aansluiten bij de behoefte van de ander, in plaats van bij onze eigen behoeftes of gebruiken, maakt het verschil.