Mevrouw Lichtenberg zit vaak de tijd voor het diner op haar eigen appartement. Ze ervaart de rust daar als zeer prettig. Voor de medewerkers van het team valt het niet mee om haar dan te verleiden om mee te gaan naar de gezamenlijke huiskamer. Vanzelfsprekend kan zij ook de maaltijd op haar kamer gebruiken maar wanneer zij aan tafel zit geniet ze ook enorm van de levendigheid om haar heen.
Het is dus elke dag weer zoeken naar de juiste toon en interventie.

Teamlid Gera werkte vroeger in een restaurant waar mevrouw regelmatig kwam. Zij weet dat mevrouw zich altijd prachtig aankleedde voor het etentje. Wanneer ze dit met haar dochter bespreekt, wordt deze herinnering al snel bevestigd. ‘Mijn moeder genoot enorm van uit eten gaan en stelde prijs op er mooi uitzien, ze ging altijd echt op sjiek’.
Het team besluit om deze achtergrondinformatie te gebruiken.
De volgende avond zegt Roelie tegen mevrouw ‘er is voor u vanavond een plaatsje in aan de grote tafel gereserveerd. De kok heeft een heerlijke maaltijd gekookt.’ Mevrouw Lichtenberg veert op en vraagt ‘oh gaan we uit eten? Maar hoe zie ik er dan uit?’. Roelie antwoordt ‘ik vind u prachtig maar misschien wilt u zelf even kijken’. Samen lopen ze naar de spiegel en mevrouw constateert ‘ik denk dat het vandaag gepaster is om hierbij een jasje aan te trekken’. Zo gezegd, zo gedaan.
Met nog een vleugje lippenstift op het laatst en een jasje aan betreedt mevrouw de gezamenlijke huiskamer en gaat aan de gedekte tafel zitten.
Na de maaltijd zegt ze tegen Roelie ‘wil je de kok de complimenten geven!’ Natuurlijk werkt dit niet elke avond maar een aantal avonden per week gaat mevrouw sindsdien weer uit eten in haar eigen huis.

Dementiezorg is de ultieme zorg op maat!