Ze heeft het goed naar haar zin, alleen als medewerker Peter voor de ADL-zorg komt gaat het iedere keer mis. Al snel heeft het team besloten dat mevrouw moeite ermee heeft om geholpen te worden door een man. Toch, vertellen ze in het overleg, zit dat ze niet lekker. Samen met de dochter gaan we in gesprek om te kijken of er mogelijk in het verleden dingen zijn gebeurd die deze afwijzing van Peter verklaren. Haar dochter vertelt dat ook in de thuiszorg een man werkte en dat haar moeder daar totaal geen probleem mee had, sterker nog ze noemde hem altijd liefkozend ‘haar stoere vent’. Wat maakt Peter dan zo anders? Voorzichtig en door vooral observeren en goed luisteren zijn we dit bij mevrouw zelf gaan onderzoeken. En al snel werd duidelijk… mevrouw vond dat Peter altijd zo boos keek. Peter keek niet boos, maar hij had een bril met een ‘streng’ montuur. Deze aanblik was voor mevrouw bedreigend en daarom had ze moeite om door Peter geholpen te worden. Nu doet Peter zijn bril af als hij mevrouw helpt en binnen de kortste tijd had ze ook voor hem zwak en nu zingt ze als hij binnenkomt “Ja dat is Peter….” Ga niet te kort door de bocht maar zoek!