Tijdens een bewonersbespreking herkennen een aantal medewerkers inderdaad de onrust die door teamlid Maartje wordt beschreven. Maar een aantal teamleden herkent dit juist ook niet. Als Maartje omschrijft dat de onrust schijnbaar uit het niets ontstaat, wordt instemmend geknikt.

Gelukkig hebben de teamleden de bereidheid om samen op zoek te gaan of ze een trigger voor de onrust kunnen vinden. ‘Het is zo raar’ zegt Ans op een zeker moment, ‘het lijkt wel te ontstaan als we allemaal rustig aan tafel zitten met een zacht muziekje op, juist in het Zen-moment’. Ineens veert Donja op en zegt ‘ik zet eigenlijk nooit zo maar een muziekje op’.

Het muziekje wordt verder onder de loep genomen. Regelmatig blijken de teamleden een muziekje aan te zetten omdat ze het anders “zo stil” vinden. Dit is al een mooi punt. Want hebben de bewoners ook behoefte aan muziek of is het vooral onze eigen behoefte die we op dat moment vervullen. Maar een nog mooiere constatering is dat Elise heel erg onrustig wordt wanneer een klassieke muziek op staat. ‘Dat is toch raar’ zegt Maartje ‘ik vind dat juist zo rustgevend’.

Uit navraag bij de dochter van Elise volgt de bevestiging. Elise heeft haar hele leven een hekel gehad aan klassieke muziek, vooral violen. Kattengejank noemde zij dat altijd.
En als wij dan denken dat het rustgevend is, blijkt dat wel een precies de verkeerde uitwerking te kunnen hebben.

De medewerkers zijn na dit ‘onderzoek’ alerter op wanneer en voor wie ze de muziek aanzetten. En vooral ook welke muziek. Want klassiek is duidelijk ‘nicht für Elise’.

En de onrust, die is een stuk minder!