Hoewel mevrouw dol is op wandelen, reageert ze met ‘oh nee ik ben moe, ik ga niet mee, ga jij maar’. Enigszins teleurgesteld verzucht Koen, de dames willen ook niets meer, terwijl het zo prachtig herfstig buiten is. Voor veel mensen met dementie is het overzien van de consequenties van een ogenschijnlijk eenvoudige vraag al stressvol. Vanuit onze opvoeding krijgen we mee ‘bij twijfel niet doen’ en dat is ook het mechanisme wat bij mensen met dementie, zoals mevrouw Marsman, dan in werking treedt. We leren Koen om de vraag te vervangen door aanbod, dit vermijdt stress , waardoor iemand makkelijker verbinding kan maken met de consequenties. In dit geval gaat Koen terug naar de tafel, gaat zitten naast mevrouw Marsman en zegt ‘ik ga zo naar buiten, even naar de mooie herfstkleuren kijken’. Mevrouw Marsman kijkt hem aan en zegt spontaan ‘dan loop ik even met je mee, het is mooi weer’. Ze geeft hem de arm en samen lopen ze keuvelend naar buiten.

Vervang een vraag door aanbod.