“Ze legt het voor aan de teamleden en als het merendeel ’ja’ zegt, dan gaan we ervoor. Dan gaan we er tegenaan. Dus ja, al die veranderingen, of je het nu doet of over een half jaar, je moet er toch aan beginnen. Je pikt nu de collega’s uit voor dingen waar ze goed in zijn. De een is goed met de computer, de ander is goed met indicaties aanvragen, een volgende is bijvoorbeeld weer goed met facilitaire zaken. We verdelen de taken aan mensen die denken dat ze daar geschikt voor zijn.

De planning moet je echt met z’n allen doen. We helpen elkaar, maar je bent ook afhankelijk van elkaar. Je hebt eigenlijk niet veel meer, we hebben alleen een coach, een logistiek adviseur, een contractbeheerder en een serviceteam waarop je nog kunt terugvallen, maar eigenlijk moet je het een beetje zelf uitvogelen.

Ik vind het wel leuk, maar ik heb ook dat onzekere. Je moet erin groeien. Het is nu een paar maanden dat we echt op onszelf gericht zijn en …. ja… ik ben nogal van de structuur, en het kunnen terugvallen op iemand, dat ben ik kwijt. Dat benauwt me wel eens. De wereld vergaat niet; je kunt fouten maken, maar ik wil geen fouten maken. En voor de wijkverpleegkundigen is het ook allemaal nieuw. Kijk, oorspronkelijk waren we alleen uitvoerend verpleegkundigen en verzorgenden, en nu ben je eigenlijk manager, planner, zorgverlener, organisator; dat ben je allemaal zelf. Dat moet je allemaal regelen. En we zullen best nog wel eens op ons bek gaan. Ik denk niet dat onze klanten er in huiselijke kring veel van weten of van gaan merken. De klant heeft er ook geen voordeel aan. Dat blijft allemaal hetzelfde.”