Halverwege de middag begin ik moe te worden. Zorg is een dankbare, maar ook vermoeiende activiteit. De hele tijd lopen en sjouwen. En daarnaast de onderbezetting (een langdurig zieke, een collega met zwangerschapsverlof en twee nieuwe onervaren krachten die erg gemotiveerd zijn, maar ook nog wel wat begeleiding bij het inwerken nodig hebben) die ondertussen niet meer tijdelijk te noemen is. Gelukkig heb ik veel passie en compassie voor die lieve oudjes anders zou ik het nog maar moeilijk volhouden.

Rond 15.30 kan ik eindelijk even zitten met een kop koffie.

Ik val midden in een discussie tussen teamleider Marion en een paar collega’s over werkdruk, de moeite om nieuwe mensen te vinden en de steeds grotere druk om (bijvoorbeeld) de verantwoordelijkheid voor de planning te nemen en de administratieve kanten van ons werk. Zelf ben ik in de zorg gaan werken om voor mensen te zorgen die die hulp nodig hebben en verdienen.

Al die andere taken gaan toch maar ten koste van aandacht voor de cliënten. Natuurlijk: de contacten verzorgen met de familie van de cliënten kost ook tijd, maar indirect komt dat ten goede aan de bewoners. Maar soms is het wel irritant dat familieleden onredelijke eisen stellen.

Na de koffie ga ik snel weer aan de slag. Als ik eenmaal met de jas in de hand sta om naar huis te gaan vraagt Marion of ik het EPD al ingevuld heb. Shit, bijna vergeten. Dat is ook weer zoiets: er zijn geen specifieke bijzonderheden te melden, maar toch moet het dagelijks bijgehouden worden. De registratie vanuit het medisch aspect begrijp ik nog wel, maar het is wel weer zo’n verplichting erbij. Er was iets met verantwoording en de verzekeraar en wettelijke bepalingen en geldstromen en informatie aan de familie……….  Misschien toch nog maar eens navragen wat het nut ook al weer precies was.

En nu snel naar huis om de kinderen op te vangen.