“Het eten van een van onze Marokkaanse cliënten gaat moeizaam door een slecht gebit. Mijn standpunt is: alles aan voedsel wat deze man binnen krijgt is prima. Maar een van mijn collega’s met een niet-westerse achtergrond heeft een heel ander standpunt, want bepaalde dingen mag meneer niet eten vanwege zijn geloof, zoals bepaalde stofjes in koekjes en ontbijtkoek. Maar ik weet niet om welk ingrediënt het precies gaat, dus ik geef dat hem gewoon. Ik ben al lang blij dat meneer weer iets binnen heeft. Mijn collega zegt: ‘Hij mag het niet eten, en ik mag het hem ook niet geven’. Daar heb ik ook respect voor. In mijn opleiding heb ik geleerd dat als mensen zover zijn dat mensen het zelf niet meer weten, dat je dan bepaalde dingen die bij hun geloofsovertuiging horen, ook kunt loslaten. Maar ik heb er begrip voor dat de cultuur van mijn collega voorschrijft dat zij het zelf niet mag geven”.