Samen bespreken wij in het team of we sleutels kunnen vinden om mevrouw een prettiger gevoel te geven.
Het team besluit te gaan experimenteren met het voldoen aan die ‘zorgbehoefte’. Gekeken wordt of de inzet van een pop of robotkat zou kunnen werken.
Voorafgaand aan het experiment wordt dit goed besproken met de familie van mevrouw. Het kan immers door naasten als confronterend of misschien zelfs schokkend worden ervaren als je degene van wie je houdt met een babypop op schoot ziet zitten. Daarom is het essentieel om dergelijke interventies goed uit te leggen. Wanneer het team de zoons van mevrouw meenemen in de stappen die tot deze keuze hebben geleid, slaan zij om. Eerst vonden ze het een moeilijk idee. ‘Heel confronterend als je moeder weer als kind erbij zit’ zegt zoon Bert in eerste instantie. Maar door te vertellen dat mogelijk hiermee een behoefte van hun moeder wordt vervuld en dat dit wordt ingezet om de dag hiermee prettigere momenten te geven, groeit het begrip.

De pop blijkt een schot in de roos. Anna, zoals ze wordt genoemd, zit op schoot, zit naast mevrouw aan tafel, wordt in bed gelegd als ze moe is en krijgt zo af en toe ook een koekje. Mevrouw kan zorgen en voelt zich weer nuttig. De andere bewoners hoeven niet meer verzorgd te worden door haar. Soms mag een van de teamleden ook even met Anna op schoot zitten, maar niet te lang, want mevrouw houdt het nauwlettend in de gaten.
En de zoons vinden het nog wel eens lastig, alhoewel Bert op een zekere avond fluistert ‘wat leuk dat ik op mijn leeftijd nog een klein zusje erbij gekregen heb’.

Als we aansluitend bij de behoefte van de mens met dementie, levert dat zoveel rust op. Alleen moeten we daar onze eigen behoefte soms voor aan de kant zetten.