Rosa vraagt welk dingetje maar mevrouw antwoordt alleen maar met ‘dat dingetje’. Als Rosa doorvraagt, neemt de stress bij mevrouw toe. Totdat ze bijna ontploft en Rosa nijdig toeschreeuwt ‘aan jou heb ik ook niets, ik moet gewoon dat dingetje’.

We zien het vaker bij mensen met dementie, dat de woorden moeilijk of moeilijker komen. Het is vaak onze behoefte om de ander te begrijpen op de woorden die iemand gebruikt. Maar wat voor mevrouw Zegveld wel duidelijk is, lijkt ze niet duidelijk te kunnen maken aan Rosa.
Als je vraagt wat mevrouw bedoelt, moet zij ‘onder druk’ aangeven wat dat dingetje is. Als dat zonder druk al niet lukt, kunnen we er donder op zeggen dat de extra druk het nog maar moeilijker maakt.
Dan vraagt dat dus om een andere manier van communiceren.

Rosa probeert het na een korte onderbreking dan ook op een andere manier. Ze maakt oogcontact met mevrouw en herhaalt haar woorden ‘het dingetje, u zoekt het dingetje’. Ook spiegelt ze in de mimiek haar emotie. Langzaam maar zeker laat zij de rust in haar gezicht komen. Ook zucht ze een paar keer diep.
Je ziet letterlijk de onrust uit mevrouw verdwijnen. Als de paniek verdwijnt, wordt het dingetje ook wat duidelijker. Het wordt een wit dingetje en als Rosa ook die woorden herhaalt, het witte dingetje voor de tv. Langzaam maar zeker wordt het duidelijk dat het om de afstandsbediening lijkt te gaan.