Sinds augustus is er bij ons een bewoonster komen wonen met een zeldzame vorm van dementie. Het komt erop neer dat mevrouw gevangen zit in haar eigen lichaam, dat mevrouw nog heel veel begrijpt, dat mevrouw nog heel veel meekrijgt. En wat de ziekte nog eens extra naar maakt is dat deze mevrouw heel erg jong is. De mensen die wij verzorgen zijn al confronterend: dit kan ons ook overkomen in de toekomst, dit kan één van onze dierbaren overkomen in de toekomst.  Of juist dat je als verzorgende denkt:  ik zit er zelf middenin zowel op mijn werk als in een privésituatie. Wat deze situatie voor mij extra confronterend maakte was dat deze mevrouw jonger was dan mijn eigen ouders, dat deze mevrouw samen met haar man altijd heeft gewerkt om net als ieder ander mens van hun welverdiende pensioen te kunnen gaan genieten…….Alleen stak de diagnose daar een stokje voor…….Mevrouw was zelfs nog jonger dan de meeste mensen die met pensioen gaan.

Samen met mijn team hebben we mevrouw liefdevolle zorg gegeven. En mijn team bestaan voor mij dan uit mijn naaste collega’s van de woning, maar ook de arts, de fysio, alle verpleegkundigen, onze eigen verpleegkundige, maar ook de huiskamermedewerksters, de huishouding. Met dat hele team hebben we mevrouw de zorg kunnen verlenen die mevrouw nodig had samen met haar gezin. Want ja, niet alleen mevrouw zelf is jong, ook haar man en haar kinderen en kleinkinderen.

Dan komt daar wereldwijd een virus om de hoek kijken dat de naam Corona krijgt. Met het corona komen er ineens ook heel veel regeltjes bij. Niet alleen voor ons als medewerkers van ons verpleeghuis, maar ook voor alle naasten die onze bewoners lief hebben. Dan van de ene op de andere dag mag er geen bezoek meer komen. Gelukkig niet een regel die onze zorgorganisatie heeft opgelegd, maar een regel die landelijk is opgelegd, een regel die in meerdere landen van kracht is.

Dan gaat mevrouw achteruit. Mevrouw krijgt een test, gelukkig geen corona, maar wat dan wel? Dan wordt het inzichtelijk dat de medicatie niet de werking heeft die we verwachten, dan wordt het inzichtelijk dat mevrouw dit niet gaat redden. En dan???? Tja dan zit je ineens met die regel…..geen bezoek!!!! Er wordt een uitzondering gemaakt: 1 bezoeker per 8 uur. Hoe gaan we dat doen????? Het gezin bestaat ook nog uit een man en 3 kinderen en dan heb ik het nog niet eens over de kleinkinderen. En dan heeft mevrouw nog een hele grote kennissenkring en ook zussen die mevrouw heel erg na staan. Gelukkig is het mooi weer, gelukkig is mevrouw haar kamer aan de straatkant. Wat een bijzonder gezicht is het dan als je haar kamer binnenkomt, mevrouw naar buiten ziet kijken, haar man naast haar, gordijnen open, stoeltjes (die had meneer toevallig in zijn auto voor het grof vuil) die buiten op de stoep staan waarop de visite zit. Er wordt gepraat, er wordt gezongen, er wordt gezwaaid…….

Dan worden er opties besproken. Wat als mevrouw overlijdt??? Tja dan zit je nog steeds met die ene regel……geen bezoek!!!! Dan zit je nog steeds met de uitzondering die gemaakt is: 1 bezoeker per 8 uur!!!!! Ohhhh wat gaat er op dat moment veel door je hoofd heen als verzorgende zijnde. Aan de ene kant moeten we ons aan de regels houden (die zijn er niet voor niets), aan de andere kant zou je het raam open willen zetten en iedereen binnen willen laten. De opties die besproken zijn is onder andere een hospice………arts is gaan bellen, verpleegkundige is komen vertellen dat er in het hospice maar 2 bezoekers mogen per keer en dat er niemand mag blijven in de nacht.

Dan de volgende optie: mee naar huis. Meneer was daar heel stellig in…..logisch…..in mijn hoofd had ik die keuze eigenlijk al gemaakt voor meneer, maar ja ik kan dat niet zomaar benoemen. Dan zegt mijn collega die verpleegkundige is: “dan nu even de praktische kant: hoe komt mevrouw naar huis? Kan mevrouw vervoerd worden? Wie gaat de zorg verlenen?

Welke huisarts wil mevrouw eventueel weer terug nemen in zijn of haar praktijk? Zijn er hulpmiddelen aanwezig zoals een hoog/laag bed? Etc etc”. Iedereen is gaan bellen. Iedereen is gaan regelen. De arts en de verpleegkundige zijn bijvoorbeeld een ambulance gaan regelen, dat onze zorgorganisatie ook extramurale zorg weer kwam verlenen. Meneer is gaan regelen dat mevrouw weer in een huisartsenpraktijk terecht kon. Zoon is een hoog/laag bed gaan regelen. Zus regelde een ander onderkomen zodat mevrouw in het huis van haar zus kon verblijven.

En het is GELUKT!!!!!!! Binnen 24 uur is mevrouw per ambulance vervoerd naar het huis van haar zus. Binnen 24 uur is mevrouw omringd door haar gezin zonder die regeltjes omtrent corona. En dat allemaal mede dankzij de inzet van meneer en ons hele zorgstelsel in Nederland.

En ondanks dat deze hele bijzondere, bizarre, verdrietige, mooie situatie me menig traantje heeft doen laten ben ik ook heel erg dankbaar:

• Dankbaar dat de zorg in Nederland dan niet moeilijk doet en er zomaar een bed geregeld kan worden.
• Dankbaar dat de ambulance mevrouw meeneemt ondanks dat hun ook te maken hebben met regeltjes.
• Dankbaar dat de huisarts gewoon ja zegt zonder na te hoeven denken.
• Dankbaar dat onze zorgorganisatie akkoord geeft zodat de wijkverpleging er naar toe kan gaan.
• Dankbaar dat mevrouw een zus heeft die tijdelijk haar huis afstaat.
• Dankbaar dat ik hierin mee mocht werken, dat ik hier deel van uit mocht maken.
• Dankbaar dat ik in onze zorginstelling mag werken.
• Dankbaar dat ik samen mag werken met hele lieve collega’s:
  • zoals de ene arts die vraagt hoe het met je gaat, die je bij alles betrekt,
  • zoals de andere arts die tegen je zegt rustig aan omdat je in alle hectiek de overdracht formulieren vergeten bent om mee te geven en dat ze dan nog voor je uitzoekt op routeplanner of het ver fietsen is,
  • zoals de omloop die je even meeneemt naar een kamertje om op adem te komen (lees om even je tranen te laten drogen),
  • zoals de verpleegkundige die aanbied: als het morgen niet lukt omdat er te weinig personeel is, bel me dan kom ik helpen,
  • zoals de verpleegkundige die ook vertelt dat dit haar aan het hart gaat, dat ze in staat is om het raam open te zetten en iedereen binnen wil laten, maar ook weet dat dit niet mag,
  • zoals de medewerker van het restaurant die vraagt hoe het ermee gaat,
  • zoals de collega van een andere woning die even haar duim om hoog steekt,
  • zoals de teammanager die je even opbelt om te vragen hoe het met je gaat.

Maar bovenal ben ik dankbaar dat dit gezin dit gegund is, ondanks alle regeltjes omtrent corona, dat ze als gezin zijnde de laatste dagen met hun moeder door kunnen brengen, dat ze als gezin zijnde afscheid kunnen nemen van hun liefhebbende moeder en lieve vrouw…….met elkaar……als gezin zijnde!!!!!