Mevrouw Ribbens is in tranen als zij haar man terugbrengt naar de kleinschalige woning voor mensen met dementie. Het echtpaar heeft de doop van hun achterkleinkind bijgewoond. Maar, vertelt mevrouw, het was haast onmogelijk om meneer in de auto te krijgen. Het leverde strijd op en meneer hield zich uiteindelijk met twee handen vast aan de autodeur. Ze verzucht ‘zelfs dat korte ritje gaat al niet meer’. Samen zochten we naar mogelijkheden. Toen het nog in orde was, was hij eigenlijk altijd degene die stuurde in de auto. Dit betekent dat hij gewend is om met zijn rechterbeen eerst in de auto te stappen. Nu hij lijdt aan dementie, rijdt zijn vrouw. Instappen moet nu eerst met zijn linkerbeen. Iets wat voor zijn brein moeilijk is. Hij begint vanuit zijn routine met rechts, hierdoor valt hij bijna en grijpt zich vast aan het portier. Als mevrouw wil helpen levert het strijd. We adviseren mevrouw om te kijken hoe het gaat als zij haar man niet naast haar maar achter haar laat instappen. Dan kan hij immers zijn ‘normale routine volgen’ en instappen als altijd. Zo gezegd zo gedaan en gelukkig gaat het instappen dan als vanzelf en kan hij weer mee.

Aansluiten bij de routines maakt meer mogelijk.