Er is veel te doen in de zorg. In het verlengde van de zorgtaken, liggen er allerlei andere opdrachten te wachten: administratie; contact met huisartsen, apothekers, familie en mantelzorger;  zorgleef-plannen en allerlei regeltaken. Het is rennen, hollen, vliegen. Greep krijgen op wat er gaande is en wat je eraan kunt doen. Die twee vragen staan centraal in de zoektocht waarin ik het team begeleid.

Foto
Als toerist kijk je meestal nieuwsgierig en verwonderd naar de dagelijkse werkelijkheid van andere mensen. Dat is wat ik doe bij een team: bij alles wat voor hen gewoon is vragen stellen. Want als je er middenin zit, dagelijks in de routine maar doorgaat, dan zie je zelf niet meer hoe bijzonder je eigen werkelijkheid kan zijn. Samen met het team maken we een foto: zo ziet het er nu uit.
Dit leidt tot concrete feiten. Bijvoorbeeld: we komen 80 uur per week te kort, door zieken en vacatures. Niet gek dat we zo aan het rennen en vliegen zijn. Of: onze ochtenddienst is niet handig ingedeeld en kost daardoor onnodig veel tijd.

Film met Happy End
Als ik vraag wat een team kan bedenken om het tij te keren, dan komt er meestal een stroom aan oplossingen op gang. Vaak bespreken we die aan de hand van een concreet voorbeeld. Dan snapt iedereen waar we het over hebben. Lastig is het als iedereen zich verliest in de details van die situatie. En gaat uitleggen waarom het toen en toen echt niet anders kon dan zus en zo. Dan wordt het tijd om van “toen en was geweest” naar “straks en hoe zal het gaan” te kunnen komen.

Ook hier volstaat een simpele vraag: welk doel willen jullie bereiken, wanneer zijn jullie tevreden? We kijken naar de toekomst en maken nu geen foto, maar een film of eigenlijk een preview van die film: hoe gaat onze werkelijkheid er straks uit zien? Wie doet wat, speelt welke rol? Wat doen we anders? En wat is er veranderd (meer hulpmiddelen, meer personeel, enz.). Hoe ziet ons Happy End er uit? Als het team voor zich ziet hoe ze het anders zouden willen, dan volgt de laatste stap: hoe gaan we dit bereiken? Weten wat je er aan kan doen, geeft eerst even schrik: nog meer te doen? Maar doorgaans vooral hoop: we kunnen er wat aan doen en dat gaan we ook doen!

Festina lente
Mijn uitsmijter voor het team is mijn lijfspreuk: festina lente. Latijn (want dan klinkt het zo feestelijk) voor: haast je langzaam! Wel stappen vooruit doen, maar jezelf niet voorbij rennen. Stap voor stap gaan en tijd/rust nemen, pakt op den duur beter uit, dan maar door te jakkeren.

Klik op de afbeelding om deze te vergroten