Sinds ze woont in de woning voor mensen met dementie staat mevrouw Rijnen vrijwel constant bij de deur. Staat ze daar niet dan loopt ze onrustig rond. Ze zegt niets maar de onrust is voelbaar. In het team hebben we over waar dat vandaan kan komen. Duidelijk is dat we in gesprek moeten met haar dochter om samen te zoeken naar een sleutel. Zo gezegd zo gedaan. Greta gaat het gesprek aan en vraagt ‘herkent u de onrust van uw moeder’. De dochter ontkent en we zoeken verder. Bij de vraag ‘wat zijn de gewoontes van uw moeder’ lijkt ineens een kwartje te vallen. Ze kijkt op en zegt ‘ach, mijn moeder liep in haar huis altijd op blote voeten, hier loopt ze de hele dag op schoenen, thuis deed ze haar schoenen aan als ze weg ging. Misschien denkt ze wel dat ze weg moet of erger nog dat ze hier niet thuis is’. We besluiten te kijken of het uitdoen van de schoenen effect heeft en inderdaad mevrouw is minder onrustig en staat nog zelden bij de deur. In het team vraag ik ‘wanneer trek jij thuis je schoenen uit’ 5 mensen steken hun vinger op bij direct over de drempel. Een paar anderen zeggen als ik naar bed ga. Zo heeft iedereen zijn routines, als wij daarbij aansluiten wordt t voor mensen met dementie een stuk makkelijker En zeg nou zelf wanneer trek jij thuis je schoenen uit?