In het verpleeghuis wordt de verjaardag van meneer Boer gevierd. Hij is echt jarig en straalt… hij is 85 geworden en woont in een woning voor mensen met dementie. Zijn dochter bezoekt ‘m en samen met de andere bewoners en de verzorging eten ze taart. Zijn dochter gaat en het humeur van meneer gaat met het verstrijken van de tijd steeds meer achteruit. Tegen de late dienst medewerker die hem feliciteert moppert ie: ‘mooie boel, ik vind er niets meer aan..’ De zoon van een andere bewoner komt en na de felicitaties zegt meneer: ‘het is toch schande, dat je eigen ouders niet op je verjaardag komen’. De zoon probeert uit te leggen dat je als je 85 bent, geen ouders meer in leven hebt. Maar meneer wordt bozer en bozer. Ik ga even naast m zitten en zeg: ‘dat is toch ook wat, u had vast lieve ouders’. Hij kijkt me aan: ‘ze waren streng’ zei hij. Ik antwoord: ‘het lijkt me moeilijk om ze te missen op zo’n dag’. Hij slikt en zegt: ‘mijn vader maakte m’n verjaardag altijd speciaal, zelfs in de oorlog, ik mis ze elke dag, wat jammer dat ze er niet meer zijn’. We kijken elkaar aan en ik zeg ‘wilt u met mij een kopje koffie drinken om uw verjaardag te vieren’? Hij glimlacht ‘ja dan maken we er nog wat van’. Z’n boze bui was over….