Hij overleed in 2017, Gijs de man van mevrouw Geelen. En elke dag vraagt ze naar hem, soms wel 30 keer achter elkaar. Het team weet eigenlijk niet hoe ermee om te gaan.Wanneer ze als antwoord geven ‘uw man is overleden’, komt de emotie. De ene keer is dat verdriet en de andere keer boosheid ‘mij wordt ook nooit wat verteld’. Wanneer ze zeggen ‘uw man komt zo’, hebben ze het gevoel dat ze mevrouw voor de gek houden of zelfs voorliegen. Soms helpt afleiden, maar vaak is dat maar van korte duur.

Met elkaar zochten we naar een sleutel om deze situatie, die we vaker zien bij mensen met dementie, te beïnvloeden. Iemand confronteren met het feit dat ze niet meer weet dat haar man is overleden voelt aan alle kanten naar. Als het ons lukt om contact te maken met het langetermijngeheugen dan zijn er mooie dingen te bereiken. Bij dementie werkt het goed om dat te doen via de verleden tijd. Julie ging de volgende keer dat mevrouw het vroeg met deze techniek aan de slag. Ze zei ‘uw man was een lieverd’, ‘u deed altijd leuke dingen samen’, ‘u had vaak veel plezier met elkaar’. En langzaam keek mevrouw haar aan en zei ‘wat jammer kind, dat hij er niet meer is’. Vanuit het verleden naar het heden, in alle rust en de traan die mag er zijn