Lies brengt mevrouw Bosman terug na de zangmiddag. Terwijl ze haar bij de tafel in de huiskamer zet, zegt ze ‘mevrouw was zo onrustig bij t zingen, ze wilde steeds terug’. Ook terug blijft mevrouw onrustig zoekend. Het team herkent dit, steeds als ze bij een activiteit is geweest, is er onrust. Daarom besluiten ze, in overleg met de zoon, om de zangmiddag voortaan over te slaan. Een onbevredigende oplossing voor allen, want ze is dol op zingen. Samen gaan we op zoek of t niet anders kan. Mevrouw wordt door een medewerkster naar het zingen gebracht, de medewerkster gaat daarna terug naar de huiskamer. Hiermee is mevrouw haar veilige anker bij het zingen kwijt en ontstaat er onrust. Waar is ze nu? Hoe kom ik straks terug? Ook wordt ze terug gebracht door de vrijwilliger naar de woning. Weer is de veiligheid die misschien net een beetje is opgebouwd weg. Twee keer brengen … het kan voor mensen met dementie ongunstig zijn. Bij mevrouw besluiten we te experimenteren. De volgende keer haalt Lies haar op en maakt nadrukkelijk contact. Tijdens de zang is Lies er ook, dat geeft veiligheid. De medewerkster van de huiskamer haalt mevrouw op, op eenzelfde manier. En mevrouw geniet! De onrust is een stuk minder! Halen is soms beter dan brengen!