Nog voor de familieavond begint, praat t team tegen mij over de echtgenote van meneer Spanjer. Hij is een van de jongste bewoners en woont nu een aantal maanden in het verpleeghuis. ‘Ze is zo moeilijk’ ‘ze bemoeit zich overal mee en weet t altijd beter’, ‘we kunnen t nooit goed doen en het lijkt wel of alles daardoor juist nog fout gaat’. Het zijn maar een paar uitspraken die voorbijkomen. Tijdens de avond laat mevrouw zich ook best veel en kritisch horen. In de pauze schuif ik even bij haar aan. Ik vraag haar ‘hoe is t voor u dat uw man is verhuisd naar een zorginstelling’. Ze slikt en zegt ‘mijn man is jong nog, pas 65, we hadden bedacht om leuke dingen samen toe doen na zijn pensioen en in plaats daarvan heb ik m verhuisd en zit ik thuis alleen, me bemoeien met alles hier is t enige dat ik nog kan doen voor m, ik mis m zo’. Ze legt haar hand op m arm en zegt ‘soms daar gewoon even over praten en het verdriet toelaten, dat geeft me rust, dank je wel voor je luisterend oor’. Achter elke mantelzorger en elke bewoner of cliënt zit n verhaal. Hoe fijn is t om dat te kennen en daardoor voor allen een steun te zijn!