In de woonkamer van een kleinschalige woning voor mensen met dementie zit een echtpaar. Mevrouw met dementie houdt haar ogen gesloten, haar man met wie ze al 58 jaar samen is, zit naast haar. Steeds weer probeert haar man om haar ‘wakker’ te krijgen, hij klopt haar op haar arm “ik ben er nu toch, ga nou niet zitten slapen lieverd”…. In een aansluitende avond voor mantelzorgers vertelden wij dat sommige mensen met dementie te veel prikkels ervaren en daarom de ogen sluiten (daarmee nemen ze geen beweging meer waar), meneer vroeg ‘dus mijn vrouw slaapt niet?’ Na uitleg zei hij ‘dan ga ik t de volgende keer anders doen’. Ik mocht observeren dat volgende contactmoment. Hoe moeilijk hij het ook vond, hij ging naast zijn vrouw zitten, zei ‘lieverd ik ben er’. Mevrouw sloot haar ogen … en na 1,5 minuut zocht haar gerimpelde hand de hand van haar man… in stilte en volledige verbinding zaten ze daar.. Een traan rolde uit m’n oog.