We zien het vaak bij mensen met dementie in een verpleeghuis, verdriet als de partner weggaat. Niet zelden ook boosheid ‘jij laat me hier gewoon achter’. Meneer Simons zei elke keer tegen zijn vrouw ‘waar ga je heen, wat ga je doen, neem me straks mee, laat me niet alleen…’ Mevrouw Simons verliet iedere keer met lood in schoenen en ogen vol tranen de woning. Het team probeerde meneer uit te leggen dat het toch echt beter was dat hij ‘hier nu woonde omdat hij niet meer voor zichzelf kon zorgen’. Lief bedoeld maar het werkte niet omdat het een beroep doet op het bovenbrein (cognitieve brein) dat bij hem ernstig beschadigd is. Samen met het team en mevrouw zochten we naar een oplossing die meer aansluit bij het onderbrein (emotionele brein). Mevrouw vertelde dat haar man altijd op haar vertrouwde als het om de planning van activiteiten ging. Zo kwamen we op de optie om te proberen dat vertrouwen aan te spreken. De volgende keer dat mevrouw wegging zei ze tegen haar man ‘ik ga nu naar Bert en ik ben op tijd weer terug hoor’. Zonder verdere uitleg maar aansluitend bij een diep gevoel. Meneer keek en lachte ‘dat is goed Greet’. Zo werd het dagelijks afscheid voor beiden een stuk prettiger!
De sleutel zat in de jarenlange vertrouwde verhouding.